Deze 5 fouten maken vele ouders van een kind met autisme
De diagnose ASS (autisme spectrum stoornis) is gevallen. Wat nu? Over het algemeen kan je stellen dat je 2 types ouders hebt:
diegenen die eigenlijk al lang vermoeden dat er iets met hun kind aan de hand is, deze gevoelens bevestigd zien en opgelucht zijn dat hun vermoeden eindelijk bevestigd wordt. Ook al weten ze dat deze diagnose heel wat gevolgen zal hebben.
diegenen die maar niet kunnen geloven dat hun kind iets mankeert, bijgevolg de diagnose ook niet aanvaarden en er alles aan doen om te ontkennen dat hun kind autisme heeft. Het zijn vaak ook deze ouders die soms jaren weigeren om hulp in te schakelen.
Het is geen evident gegeven wanneer je te horen krijgt dat jouw kind autisme heeft. Nu mag je nog zo hard vermoeden dat er iets aan de hand is; het ook effectief bevestigd horen kan soms zwaar vallen.
Niet alleen vallen jouw dromen, maar ook deze die je hebt voor jouw kinderen keihard in het water. Heel wat ouders zitten dan ook met honderd en een vragen en nog meer ideeën over hoe ze hun kind kunnen helpen en ook “fixen”. Alleen… een kind met autisme valt helemaal niet te fixen. Wel kan je door middel van trucjes en technieken hen helpen beter te functioneren. Dit komt ook jouw leven ten goede.
De 5 grootste fouten die ouders van een kind met autisme maken
De diagnose negeren
De dianose negeren is een veel voorkomend probleem bij ouders van kinderen met een ASS. Het is niet zozeer dat zij het kind niet aanvaarden. Het is vooral alle toekomstplannen die zij in duigen zien vallen én dat is net waar ouders het moeilijk mee hebben. Hun droomwereld stuikt als het ware in elkaar. Door deze diagnose te negeren, zorgen zij er vooral voor dat zij kunnen blijven geloven in hun ideale wereld, hun ideale plaatje.
Trachten hun kind te “fixen”
Een kind met ASS is geen voorwerp dat je zo maar eventjes kan herstellen wanneer het stuk is. Als zo’n ouders de diagnose al aanvaarden, gaan zij trachten zoveel mogelijk hulp in de te roepen van derden, teneinde ervoor te zorgen dat hun kind een “normaal” kind wordt. Heel vaak wordt het kind zijn/haar agenda dan ook volgeboekt met allerhande cursussen, gesprekken, therapieën in de hoop dat deze ervoor zorgen dat het kind “geneest”. Helaas! Zo krijgt het kind ook niet voldoende offtime van alle prikkels.
ASS doodzwijgen
Voor sommige ouders betekent de diagnose een grote schok. Soms zijn zij zo gegeneerd om te zeggen dat ze een kind met autisme hebben, dat ze dit gegeven gewoon gaan doodzwijgen bijvoorbeeld bij collega’s op het werk. De kinderen met ASS worden dan soms bij oma en opa gedropt of één van de twee ouders blijft thuis met het kind zodat niemand het ook maar te zien krijgt, los van de school en de nabije familie natuurlijk.
Het kind absoluut in het gewone onderwijs willen zien
In functie van de graad van autisme zal het kind al dan niet gewoon onderwijs kunnen volgen. Zo kunnen kinderen/jongvolwassenen met Asperger veel vaker gewoon onderwijs aan. Kinderen met ernstig autisme zijn meer gebaat bij bijzonder onderwijs. Alleen al de woorden “bijzonder onderwijs” kan zo’n afkering oproepen, dat ouders hemel en aarde bewegen om hun kind toch te laten starten in het gewoon onderwijs met alle gevolgen vandien. Het kind wordt overbelast en ouders ook.
In de slachtofferrol kruipen
Heel wat ouders van kinderen met autisme voelen zich zo ongelukkig met de diagnose, dat ze in een slachtofferrol kruipen. Het enige waarover ze kunnen vertellen is hoe erg het is om de diagnose te krijgen en wat de impact hiervan is op hun leven. Zij denken vooral aan alles wat niet kan in plaats van te denken aan alles wat wel kan. Hun hele wereld bestaat alleen nog maar uit vertellen hoe slecht ze het getroffen hebben en dit liefst tegen zoveel mogelijk mensen en op zoveel mogelijk forums.
Alles met mate en op zijn tijd
Een kind met autisme krijgen is geen evidentie. De zorg ervoor ook niet. Toch kan men stellen dat niet jouw hele leven in duigen hoeft te vallen, wanneer de diagnose ASS gesteld wordt.
Ik ken mensen die een kind met zwaar autisme hebben en toch jaarlijks op skivakantie en een gewone zomervakantie gaan. Het kind in kwestie gaat overdag naar een instelling , maar doet heel wat gewone activiteiten mee, zoals daguitstappen, feestjes, naar recreatiedomeinen gaan.
Maar, ik ken eveneens ouders die nooit meer op vakantie geweest zijn omdat dit te overweldigend zou zijn voor hun kinderen met ASS. Door hun kinderen zo af te schermen leren deze kinderen niet omgaan met hun autisme en de beperkingen die erbij horen. Ook hun eventuele broers en zussen worden op die manier gestraft. Hun leven valt stil, terwijl dit eigenlijk niet zo hoeft te zijn.
Over het algemeen kan men stellen dat je jouw kind met ASS beetje bij beetje kan laten wennen aan activiteiten buitenshuis, waardoor toch enigszins een min of meer normaal gezinsleven mogelijk is.
Zeg nu zelf: wat is er fijner dan samen iets te ondernemen?
Warme groet.
Karine